Sugatang Pakpak ng Kapayapaan

(Unang nalathala: LIWAYWAY, Enero 27, 1969)

Diwang naghimagsik, poot na sumiklab, Apo’y ng damdaming sa puso’t gunita

ay nagpapasulak: Katarungang layon sa lundo ng hangad, Lalong pinagtiim liban sa sandata

at lakas sa lakas;

Ang huling pasiyang dapat na maganap; Mag-usap sa punglo, matira’y matibay

sa sariling landas.

Putuka’t dagundong na nagpapayanig Mula sa sandatang iba’t ibang uring

pamuksa sa bilis; O, nakahahambal ang madugong saglit— Yugto ng karimlang wala nang liwanag

manding mananaig; Naghaharing lagim ay isang pag-idlip Ng diwang nauyot sa nilalakarang

landas na matinik.

Nalabing kalansay niyong pagtatalad Aninong kumatok sa mga pintuan

ng pangamba’t sindak,

Sa mga alila’y luha ng hinagpis sa

asawa’t anak,

Lunsod na magara sa mga gusali’t

simbahang nalansag;

Ang kapayapaan ay lilipad-lipad, Walang madapuang puting kalapating

sugatan ang pakpak.*